பருவம் என்பது

சொல்லாடல்

September 12, 2021

வையம் ஆண்ட வண்ணத் தமிழே வாகை சூடிய காந்தக் குரலே உந்தன் சொல்லோடு சேந்தன்று சொக்கித்தான் போனது தமிழர் நெஞ்சம் நீர் சொல்லாது போனதால் இன்று சோகத்தனலில் தமிழகம் எங்கும் உந்தன் கவிதை தேனுண்ட தமிழர் நெஞ்செல்லாம் மலர் கள்ளுண்ட வண்டெனவும் உந்தன் பகுத்தறிவு பாலுண்டதால் தம்பிகள் நெஞ்செல்லாம் சுயமரியாதை வேல்கொண்டு நிற்குது காணீர் திண்டாடி திண்டாடி உளம் பந்தாடிபோன பாட்டாளி நெஞ்சில் உந்தன் சொல்லாட்சி ஒன்றால் சோறுடைத்து நின்றாய் அண்ணாவின் இதயத்தை இரவலாய் வாங்கியது கொடுக்க வருகிறேன் என்றதை சொல்லி வாய்விட்டு அழுது புலம்பியது உன்புகழ் ஊர்வலத்தில் மக்கள் மனிதனாய் பிறப்பெடுத்த புனிதனே அவதாரமாய் அவதரித்தத் தலைவனே - நீ மண்ணகம் துயில் உறங்கினாலும் உன் செயலெதும் உறங்காது செய்து உலவினாய் பக்தியெனும் மாயபித்தில் பராசக்தியெனும் வேப்பிலையடிது அன்று ஏய் பூசாரி அம்பாள் எப்போதடா பேசினாள் என்றே புரையோடிய மூடத்தில் நரையோடிய மூத்தோனாய் சிறு வயதிலும் கொடும் புல்லுருவிகளை புறமுதுகிட்டு ஓடிடச் செய்ததும் உன் சொல்லாட்சி பகுத்தறிவு பகலவன் வாக்கும் அன்பிற்கினிய அண்ணாவின் மூச்சும் உன் பேச்சோடு கலந்து என்றென்றும் தமி

பருவம் கடத்தும் வறுமை

December 15, 2021

பெண் கால்சதங்கை யோசையில் கண் மயங்கும் கதிரவன் மண்குடத்தோடு நாணம் நடைபோட்டு நானும் முப்பதைக் கடந்துமென்னில் முல்லை வாசமும் முன்நெற்றிக் குங்குமமும் ஏதோர் மார்பில் ஏந்திட ஆளில்லை . . . நல்லோர் நாளில்லை . . . தாமரைக் குளத்தில் தாவணிச் சேலையில் தண்ணீர் தீண்டாமல் ஏந்தினாள் . . . தாழை முழங்கால் மட்டம் நனைந்திட இலைகளின் இடையில் மெல்ல அலைமோதி குடத்தில், தெளிந்த நீரெடுத்து மெல்லிய இடையெனும் மேனியில் வைத்து குளத்தோடு, சொல்லாமல் கொள்ளாமல் நகர்ந்தாள் நங்கை நீருக்குள் காத்திருந்த கரியஉரு காலை வருடி சோலையிவளை வசமாக பிடித்திட திடுக்கிட்டவள் சட்டென மயங்கி பட்டென விழுந்தாள் வாய்ச்சொல் ஓசையின்றி ஓராயிரம் ஆசையில் பெரும் போரட்டத்தோடுமொரு பேடை மனத்தோடும் இதை கொடுமை என்றே கொட்டுவதோ கொலைக்குற்றமென்றே கத்துவதோ நங்கை கக்கத்தில் வைத்த குடம் கொட்ட கொட்டிய நீரில் சித்திரம் இவளானாள் காரிருளும் கருணையின்றி முன்னேறி அங்கத்தில் ஒரு கை ஆடை முடிப்பிலும் மறு கை ஆங்காங்கே பலமுறை தொட்டது மட்டும் கொட்டாமல் நீங்கிச் சென்றான் கெட்டவன் மிச்சத்தில் நெடுநேரம் கடந்து

சீர்வரிசை

November 02, 2021

பிறந்த எட்டோடு புலம்பும் நான்தான் பட்டு என்னை பூச்சூட்டவரும் மணாளன் யாரவரோ இங்கிட்டு எல்லாம் பட்டு எனக்கும் தெரிந்துதான் பெயர் வைத்தும் விட்டாரோ வேதனையோடு இன்னும் பல இன்னல்களும் சொல்லில் அடங்கா சோகங்களும் எல்லாம் சேர்ந்த உருவாய், கருவாய் நான் பிறப்பேன் என்று மட்டும் நினைத்துவிட்டு அன்று பெற்றவளோடு பேரு வைத்தவனும் போயினன் போயினன் மற்றவர் ஏசும் ஏளனம் அதுவென் போதாகாலம் என்றே ஆயினன் ஆயினன் தங்கை எட்டையும் கரைசேர்த்து சீர்வரிசையும் சில கொடுத்து என் ஏக்கமதையும் தொலைத்து உள்ளமன்று விட்ட இடந்தேட அல்லல் நித்தம் எனை வாட்ட நானோ.... கரை தட்டும் கலமானேன் இயற்கையின் படைப்பு இன்னும் எனக்கிருக்கு முதுமையும் கொஞ்சும் அது முகத்தில் குறைவின்றி துஞ்சும் நறைகூட மெல்ல நாட்டியமாடி செல்லும் இடைகூட இன்னும் இல்லாததை சொல்லும் வந்தோரெல்லாம் வயது மூப்பதை காட்டி வாயார வாழ்த்தி வயிறாற புசித்து வந்தவழி போவர், வயதும் வம்பிட்டே போகும் கடமை என்று காலம் கடத்தினேன் நான் காலம் இப்போதென்னையும் கடத்திடத்தான் பார்க்குது காலனோடு என்னை சேர்த்து எல்லாம் இருக்க அன்றுபோல் இன்றும் என் உள்ளமும் இருக்க உரிமை என்றொரு சொ

Search This Blog

செந்தில் சுலோ - Senthil Sulo