சந்தர்ப்ப சகுணம்

ஊரேக் கொண்டாடும்
காவடியாட்டமும்
பொய்க்கால் குதிரையும்
பால் குடமும்
பார்க்க மட்டுமே நம் கூட்டம்

அதில் கூடினால்
ஏனிந்த வேலை
உன் வேலையைப்பார் என்பார்

எகத்தாளத்தோடும்
ஏழெட்டு பேரோடும்

தேங்காய் உரிக்கும் இடம்
தோட்ட வேலையிடம்

நம்மைக் கண்டால் ! 

இது என்ன
சிரைப்பதென்றா நினைத்தாய்
என்பான்

இதுயென்ன
அத்தனை இழிவானதா

இல்லை 
இதைவிடுத்து 
வேறெதுவும் நம்மால்
இயலாததா

இது மட்டுமல்ல

உரிமை என்பார்
உதாசினப் படுத்துவார்

ஓடாய்த் தேய்ந்து 
உரு மாறினாலும்

ஒரு வார்த்தையில் கூட
வெகுமதி இராது

இதை 
எப்போதாவது
யோசித்தாயா ?

இல்லை
யோசனை மறந்தாயா ?

அட்சதைக்கு 
அகத்திக் கொடுப்பதும்
உன் வேலை

நளுங்கு வைத்து
கங்கணம் கலைவது நீ

ஒரு பயணத்தின் நடுவே
உன்னைப் பார்த்தால்

சகுணப் பிழையென்பார்
பயணம் தடையிடுவார்

அறிவார்ந்தோர்!
அறிவாயோ ?

உன் இழிவுக்கு 
நீயேக் காரணம்

உன் 
உயர்வுக்கு !!! 

யோசிக்கத் தொடங்கிவிட்டாய்
மகிழ்ச்சி

நம்
உறவுக்கு
இதுதான் வளர்ச்சி

திருமணச் சடங்கு
திருவிழாத் திடலில் முடிமழிப்பு

அந்திமறக்கொட்டல்
இடுகாட்டுச் சதுக்கத்திலும்
இழிவுக்கு பஞ்சமில்லை

மாண்ட பூதவுடலை
மகன் கூடத் தொடுவதில்லை

மூக்குத்திக் கடுக்கனும்
அரணாக்கயறும்
அலுப்பின்றி 
தொட்டறுப்பாய்

அதிகாரம் உள்ளவர்
எட்டியேயேயேயே . . . .
நிற்பார்

அதட்டலும்
கூட்டத்தில்
ஏதோவோர் மூலையில்

உன் சாதியென்றே
அதையே கூவலிடுவான்

முறைக்கவும் வழியின்றி
வாய்மூடி திட்டினாய் போலும்

உன் முதுகு புறத்தில்
பறக்குது அனல்

கூலிக்கு 
நிற்பாய்

அதிலும் 
குறைகூறல் கூடாது

தரை பார்த்தே
நிற்பாய்.  . . .

போ போ பார்க்கலாம்
என்பார்

எதற்கு இந்த
தரங்கெட்ட வேலை

உன் கூலியை 
நீயே நிர்ணயித்துச் சொல்

இல்லை எனில்
நிறுத்திக் கொள்

செருவாவிடுதி :
சி.செ

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

சொல்லாடல்

வையம் ஆண்ட வண்ணத் தமிழே வாகை சூடிய காந்தக் குரலே உந்தன் சொல்லோடு சேந்தன்று சொக்கித்தான் போனது தமிழர் நெஞ்சம் நீர் சொல்லாது போனதால் இன்று சோகத்தனலில் தமிழகம் எங்கும் உந்தன் கவிதை தேனுண்ட தமிழர் நெஞ்செல்லாம் மலர் கள்ளுண்ட வண்டெனவும் உந்தன் பகுத்தறிவு பாலுண்டதால் தம்பிகள் நெஞ்செல்லாம் சுயமரியாதை வேல்கொண்டு நிற்குது காணீர் திண்டாடி திண்டாடி  உளம் பந்தாடிபோன  பாட்டாளி நெஞ்சில் உந்தன் சொல்லாட்சி ஒன்றால் சோறுடைத்து நின்றாய் அண்ணாவின் இதயத்தை இரவலாய் வாங்கியது கொடுக்க வருகிறேன் என்றதை சொல்லி வாய்விட்டு அழுது புலம்பியது உன்புகழ் ஊர்வலத்தில் மக்கள்  மனிதனாய் பிறப்பெடுத்த புனிதனே அவதாரமாய் அவதரித்தத் தலைவனே - நீ மண்ணகம் துயில் உறங்கினாலும் உன் செயலெதும் உறங்காது செய்து உலவினாய் பக்தியெனும் மாயபித்தில் பராசக்தியெனும் வேப்பிலையடிது அன்று ஏய் பூசாரி  அம்பாள் எப்போதடா பேசினாள் என்றே புரையோடிய மூடத்தில் நரையோடிய மூத்தோனாய்  சிறு வயதிலும்  கொடும் புல்லுருவிகளை புறமுதுகிட்டு ஓடிடச் செய்ததும்  உன் சொல்லாட்சி  பகுத்தறிவு பகலவன் வாக்கும் அன்பிற்கினிய  அண்ணாவின் மூச்சும் உன் பேச்சோடு  கலந்து என்றென்றும் தமி
Read more

பருவம் கடத்தும் வறுமை

பெண்  கால்சதங்கை யோசையில் கண் மயங்கும் கதிரவன்    மண்குடத்தோடு நாணம்  நடைபோட்டு நானும்    முப்பதைக் கடந்துமென்னில் முல்லை வாசமும்  முன்நெற்றிக் குங்குமமும்  ஏதோர் மார்பில்   ஏந்திட ஆளில்லை . . .  நல்லோர் நாளில்லை . . .   தாமரைக் குளத்தில்  தாவணிச் சேலையில்  தண்ணீர் தீண்டாமல் ஏந்தினாள் . . . தாழை முழங்கால் மட்டம் நனைந்திட    இலைகளின் இடையில் மெல்ல அலைமோதி குடத்தில்,  தெளிந்த நீரெடுத்து   மெல்லிய இடையெனும்  மேனியில் வைத்து குளத்தோடு,  சொல்லாமல் கொள்ளாமல்  நகர்ந்தாள் நங்கை    நீருக்குள் காத்திருந்த கரியஉரு காலை வருடி  சோலையிவளை  வசமாக பிடித்திட    திடுக்கிட்டவள்  சட்டென மயங்கி  பட்டென விழுந்தாள்    வாய்ச்சொல் ஓசையின்றி  ஓராயிரம் ஆசையில்  பெரும் போரட்டத்தோடுமொரு பேடை மனத்தோடும்   இதை கொடுமை என்றே கொட்டுவதோ  கொலைக்குற்றமென்றே கத்துவதோ    நங்கை  கக்கத்தில் வைத்த குடம் கொட்ட   கொட்டிய நீரில்  சித்திரம் இவளானாள்   காரிருளும் கருணையின்றி  முன்னேறி அங்கத்தில் ஒரு கை  ஆடை முடிப்பிலும் மறு கை ஆங்காங்கே பலமுறை  தொட்டது மட்டும்    கொட்டாமல் நீங்கிச் சென்றான் கெட்டவன்    மிச்சத்தில்  நெடுநேரம் கடந்து
Read more

சீர்வரிசை

பிறந்த எட்டோடு  புலம்பும் நான்தான் பட்டு என்னை பூச்சூட்டவரும் மணாளன் யாரவரோ இங்கிட்டு எல்லாம் பட்டு எனக்கும் தெரிந்துதான்  பெயர் வைத்தும் விட்டாரோ வேதனையோடு இன்னும் பல இன்னல்களும் சொல்லில் அடங்கா சோகங்களும் எல்லாம் சேர்ந்த  உருவாய்,  கருவாய்  நான் பிறப்பேன்  என்று மட்டும் நினைத்துவிட்டு அன்று பெற்றவளோடு பேரு வைத்தவனும்  போயினன் போயினன் மற்றவர் ஏசும் ஏளனம் அதுவென்  போதாகாலம் என்றே  ஆயினன் ஆயினன் தங்கை எட்டையும் கரைசேர்த்து சீர்வரிசையும் சில கொடுத்து என் ஏக்கமதையும் தொலைத்து உள்ளமன்று விட்ட இடந்தேட அல்லல் நித்தம் எனை வாட்ட நானோ.... கரை தட்டும் கலமானேன் இயற்கையின் படைப்பு  இன்னும் எனக்கிருக்கு முதுமையும் கொஞ்சும் அது முகத்தில்  குறைவின்றி துஞ்சும் நறைகூட மெல்ல  நாட்டியமாடி செல்லும் இடைகூட இன்னும் இல்லாததை சொல்லும் வந்தோரெல்லாம்  வயது மூப்பதை காட்டி வாயார வாழ்த்தி  வயிறாற புசித்து வந்தவழி போவர்,  வயதும் வம்பிட்டே போகும் கடமை என்று காலம் கடத்தினேன் நான் காலம் இப்போதென்னையும் கடத்திடத்தான் பார்க்குது காலனோடு என்னை சேர்த்து எல்லாம் இருக்க அன்றுபோல் இன்றும் என் உள்ளமும் இருக்க உரிமை என்றொரு சொ
Read more